Bağlama,tarihi 2000 yıl öncesine kadar giden, Orta Asya müzik geleneğinde yeri olan telli sazlar grubundandır. Orta Asya’dan sonra Anadolu ve Rumeli’de yaygınlaştığı bilinir. Halk müziğinin en temel sazlarındandır.
Halk şairleri nin edebi ürünlerine eşlik eden bir enstrümandır. Kahramanlık, yiğitlik, sevda gibi halkın duygularını yansıtan bir müzik aletidir.
Atası “kopuz” olan bağlama 3 ana bölümden oluşur. Tekne, göğüs ve sap bölümleri. Tekne kısmı genelde dut ağacından yapılır. Ardıç, kestane, ceviz gibi ağaçlardan da yapıldığı görülür. Göğüs kısmının ana malzemesi ise ladin ağacıdır. Sap kısmı da gürgen, akgürgen veya ardıç ağacından yapılmaktadır. Sap kısmında teller akort yapılabilmesi için burgulara bağlanır. Sap kısmı üzerinde misina ile bağlanmış perdeler bulunmaktadır.
Bağlama genel olarak divan sazı, cura ve kısa sap bağlama olarak türlere ayrılır.
Divan sazına “meydan sazı” da denmektedir. Anadolu halk müziği geleneğinde aşıkların meydanlarda çalmasından dolayı bu ismi almıştır. Tekne boyu büyük sap kısmı uzundur. Buna bağlantılı olarak divan sazının sesi diğerlerine göre daha gürdür.
Kısa sap bağlama divan sazına göre küçük ve kısa saplıdır.Kısa sap bağlama bugün en yaygı olarak kullanılan bağlamadır. Perde sayısı 19-20’dir. Çalımı bozuk düzene göre daha kolaydır. Uzun sap bağlama ise bozuk düzende kullanılır. Tekne 40 cm. sap boyu 106 cm.’dir.